Footblogball (F): Jednym z głównych tematów w Twoich książkach jest próba zapewnienia częstszych możliwości dla młodych zawodników do rozwijania "widzenia peryferyjnego" (szeroka percepcja wizualna). Sugerujesz tym, że jest to pomoc, by jego wyszkolenie było na wyższym poziomie oraz uczynienie zawodnika bardziej kreatywnym. Jakie działania trenerów, według Ciebie, ograniczają percepcję młodych zawodników?
Daniel Memmert (DM): Trenerzy zawsze próbują wskazać różne okoliczności, cele i możliwości w formach gier poprzez instrukcje wobec zawodników. Te instrukcje powodują zawężenie zakresu uwagi u graczy. Nie mogą zaobserwować wszystkich zawodników lub możliwości podań i decyzji na boisku. Kluczowym punktem jest stosowanie form gier w jednostkach treningowych w taki sposób, by one "bezpośrednio mówiły do zawodników". To oznacza, że feedback (informacja zwrotna) pochodzi prosto z gry, tak więc trener może udzielać mniejszej ilości feedbacku z zewnątrz, który zakłóca zakres uwagi zawodników.
F: Zabawa w szczególny sposób koreluje ze sposobem myślenia młodszych dzieci. Sposób myślenia, który wspiera kreatywność. Wielu dorosłym nie pasują jednak słowa "bawić się". Zakładają, że oznacza to rzucenie im piłki i pozwolenie im grać. Może tak oczywiście być, lecz środowisko treningowe "zabawy i jej sposobu myślenia" może zapewnić trenerowi wspaniałe okazje do ustanawiania celów, które będą dla dzieci wyzwaniem. Wierzę, że takie zorientowane na dziecko podejście stawia trenerowi większe wymagania szczególnie przy interwencjach (udzielaniu feedbacku) oraz integracji celów. Zgodziłbyś się z tym?
DM: Tak, mówimy, że nie jest to jedynie rzucenie piłki, a więc chodzi o "celową grę" (deliberate play), dlatego musimy precyzyjnie pilnować ograniczeń, środowiska i zasad gry. Jeśli ustanowisz właściwe zasady i wymiary boiska z odpowiednią liczbą zawodników to stworzone środowisko będzie skutkowało zdolnością zawodników do rozwiązywania taktycznych problemów w skuteczniejszy sposób, a także otrzymywaniem informacji zwrotnej z samej gry, niż od trenera. To bardzo ważne.
F: Wysiłek poznawczy jest ważnym warunkiem dla uczenia się umiejętności (Gabbett, Jenkins &Abernathy, 2009). Co sprawia, że wielu trenerów jest niechętnych do odkrywania i wspierania poznawczego potencjału młodszych dzieci w sporcie, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do bardziej pozytywnych rezultatów?
DM: Rzeczywiście, czynniki poznawcze były dotychczas niedoceniane. Bardzo intensywnie zajmujemy się różnymi poznawczymi czynnikami takimi jak: pamięć robocza, zakres uwagi, obciążenie percepcyjne, przewidywanie, percepcja i motywacja. To ważne, by zawsze zawodnikom stawiać wyzwania osiągnięcia celu - rzucać im poznawcze wyzwania. Muszą zawsze myśleć o nowych rzeczach biorąc pod uwagę niestałość zasad i środowiska wewnątrz form gier, by rozwijać różne pomysły taktyczne na nowo i przenosić je w inne konteksty.
F: Dla mnie wyizolowany trening techniczny u młodszych dzieci jest ograniczający, jest liniowy, a to zmniejsza zakres skupienia/uwagi prowadząc do tego, że wielu młodych zawodników jest zaprzyjaźniona z piłką, lecz zupełnie obca z grą. Zdolność graczy do adaptowania swoich ruchów do dynamiki gry poprzez przetwarzanie informacji oraz działanie poprzez percepcję i podejmowanie decyzji to zachowania zawodników na wysokim poziomie.
DM: Wyizolowany trening techniczny skutkuje tylko problemem, gdzie technika nie może być odniesiona do konkretnej sytuacji, a więc taktyka nie może być trenowana. Wiemy z badań, że trening techniczny nie jest tak efektywny jak łączony: techniczno - percepcyjny. To istotne, by dzieci doświadczały sytuacji/ograniczeń, w których powinny wykorzystać określoną technikę. Tylko wtedy będą zdolny to stosowania tych technik w rzeczywistych, kompleksowych formach gier lub prawdziwym meczu.
F: Podoba mi się pomysł gier "1-D", który przedstawiasz w swojej książce. Wykorzystuje te gry, by rozwijać taktyczne rozumienie, samodzielne organizowanie się w przestrzeni jednego podstawowego taktycznego elementu. Za pomocą tych gier integrujemy poszukiwanie, rozwiązywanie problemów poprzez próby i błędy, a my pomagamy zawodników adaptować się do zmieniających warunków. Mógłbyś wyjaśnić istotność tych gier z punktu widzenia "powtórek bez powtarzania" i nabywania umiejętności (rozumiejąc, że umiejętność jest techniczym i taktycznym wymiarem gry, występującym komplementarnie)?
DM: Gdy formy gier stają się zbyt kompleksowe, w sensie taktycznym, wtedy różne zasady " jeśli... - to..." nie mogą być nauczane odpowiednio. A więc jest niezbędnym, by tylko jeden taktyczny komponent/zasada był centrum uwagi w grze, lecz w bardzo kompleksowym i zmienny sposób w ciągle zmieniających się warunkach środowiska. Tylko wtedy trening taktyczny jest możliwy w najszybszy i najbardziej zmienny sposób.
F: Sugerujesz także gry "2-D" (dwie taktyczne zasady) oraz "3-D" (trzy taktyczne zasady) jako progresję dla rozwijających się młodych zawodników, z wiekiem.
DM: Kiedy dzieci robią się starsze i zasady taktyczne zostały opanowane, drugi taktyczny komponent, na którym dzieci muszą się koncentrować może zostać wprowadzony w formy gier. Pierwsza zasada (np. znajdowanie wolnej przestrzeni) jest automatyzowana i może być z łatwością przez dzieci stosowana, jednakże trening dotyczy już innej zasady.
dr. Daniel Memmert - pracuje w Deutsche Sport Hochschule Köln
tłumaczenie wywiadu: https://footblogball.wordpress.com/2015/07/31/teaching-tactical-creativity-dr-daniel-memmert/
SPRAWDŹ NASZE MATERIAŁY TRENERSKIE!
Comentarios